نعمانی

گشته چون برگ خزانی ز غم غربت آن رخ روشن چون لالهٔ نعمانی

نعمانی برای رفع شکی که پس از مرگ امام یازدهم شیعیان حسن عسکری میان ایشان افتاده بود، این کتاب را نوشت با این امید که شیعیان ضرورت غیبت را ثابت کند.

شقایق از پی سلطان گل سپارد باز به بادبان صبا کله‌های نعمانی

زین اشک همچو لاله نعمانی از گونه رست لاله نعمانم

گلگون سرشک، گرم جولانی کرد خار مژه را لالهٔ نعمانی کرد

برزم اندر چو نعمانی ببزم اندر چو نوشیروان که را دربان تو باشد سزد دربان او خاقان

همت اقبال نعمانی همت فر سلیمانی همت دعوی است برهانی همت گفتار کرداری

مگر گنجور نعمانی و یا دریای عمانی و یا روزی گذر از دست شاه کامران کردی

گونه چون لاله، لاله نعمانی مژه خونی نگاه و یغمایی

معنی از حرف او همی روید صفت لاله های نعمانی

تو در این خاک سیه، زرّ دل‌افروزی تو در این دشت و چمن، لالهٔ نعمانی