نضار

عارض نسرین همگونه سیمستی گونه عبهر همرنگ نضار آید

دمید از باغ حسنش سبزه ی خط فزون شد گلستانش را نضارت

زمزم از اشگ اولیاست شوری او بدین گواست بر در حق بریز ا شگ تا ببری نضارتی

بماه داد ز سیم سپید یک درهم بمهر داد ز زر نضار یگدینار

آن دهد زر که ستاند بدلش مسک سیاه این دهد مشگ که گیرد عوضش رز نضار

نضارت گل میخانه و مل مینا نظیر آب حیاتست و روضه مینوست

از مدحت تو روی هنر را طراوتی وز جود تو ریاض کرم را نضارتی

پس ربّ العالمین ایشان را جواب داد: «وَ کَمْ أَهْلَکْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثاثاً وَ رِءْیاً» ای قد اهلکنا اسلافهم و کانوا فی الدّنیا اکثر نعمة و اوفر زینة فلم ینفعهم من اللَّه و لم یقرّبهم من رحمته و و النّجاة من عذابه. قال اهل اللّغة: الاثاث متاع البیت ما یتمتّع به الانسان من اداة لا غنی عنها، مشتقّ من اثیث و هو الکثیر و ریّا بتشدید قراءت شامی است، و قالون و اسماعیل از نافع. باقی قرّاء رئیا خوانند بهمز و هو المنظر، مشتقّ من رأیت ای ما یری فی صورة الانسان و لباسه. و قیل هو من قولک رویت ای منظره مرتو من النعمة ای انّ علیه نضارة. و انتصاب اثاثا و رئیا علی التفسیر.

حاصل آن کودک برین تخت نضار شسته پهلوی قباد شهریار

اگر از بهار حسنش بچمن رسد نسیمی عجب ار نگیرد از سر بگه خزان نضارت