نشید

از غرضست این نشید نغز مبرا بیرون از شک و از شوائب نقصان

خود را به زمین چو سایه انداخت بانگی زد و این نشید پرداخت

یا رب، به نشید سینه ریشان یا رب به نیاز مهرکیشان

کم ز مرغی نتوان بود که در وقت نشید از ورق دفتر و از شاخ نماید منبر

نشید عشق برخواند به جای پوزش یزدان اگر بر قبلهٔ زاهد فرو بندند تمثالم

کل را بر تخت خسروی بنشاند بلبل دستانسرا نشید بخواند

خیز، ای رفیق خفته، که صوت نشیدخوان آتش فگند در شتران از ترانه‌ای

چون به گور آن ولی‌نعمت رسید گشت گریان زار و آمد در نشید

نقاب ابر مگر ننگری به روی هوا نشید مرغ مگرنشنوی زشاخ شجر

حزین ، به طرز نشید تو آفرین بادا لبم به زمزمهٔ عشق، آشنا کردی