نشک

از شکست شیشه درهم نشکند بال پری تن اگر از پا درآید دل به جای خود بود

بدان صفت که گل از باد نشکفد به چمن ز باده باده کشان را بهار جان بشکفت

گرچه از باغ تو یک گل نشکفته است هنوز مژه ای نیست که خار سر دیوار تو نیست

از سر به توبه، گرمی شوق می ام نرفت نشکست این تب از عرق انفعال ما

راحت دل‌خواهی از عرض‌کمال آزاد باش تا ز جوهر نشکنی در دیده مو آیینه را

این هوا را نشکند اندر جهان هیچ چیزی همچو سایهٔ همرهان

چنان شد مهر او در جان آن شاه که یک ساعت دلش نشکفت ازان ماه

باغ حسن و جمال را هرگز از رخت تازه تر گلی نشکفت

گرچه از مستی در آزارم ولی جام دلم به بود گر نشکنی چون هم خریدارش تویی

شیشه نشکسته در پا گرچه کمتر می خلد توبه نشکسته افزون می خلد در پای خم