نشوه

صافی چو شرابیم و مرا نشوه مستی است زان دم که شدم معتکف میکده چون دن

فلک از نشوهٔ جام تو سرمست جهان از بادهٔ لطف تو مخمور

بروز نشوهٔ می لشکر عیش دو صدکشور به یک ساغرگشودند

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشوهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

خصمت اگر ز بادهٔ پر نشوهٔ غرور خود را به روز رزم شمارد چو ذوالخمار

قهر تو چون خمار شکن باده بشکند از سرخ نشوهٔ می خون از سرش خمار

هر کس به نشوه‌ای تاخت با نشوه کار خود ساخت من هم زدم به وافور از حد خود فزون تر

نشوهٔ جام حادثات کند شاهد خنجر ترا مخمور

کز نشوه و سکر باده و بوسه بیخود افتیم هر دو تن از پا

گویند ملک می نخورد پس ز چه بوسد لبهای تو کش نشوه ز می هست فزونتر