نشد

بفرسود بازوی هر دو سوار که یک تن نشد سیر از کارزار

از زمین جویا نشد هرگز شررواری بلند در نهاد سنگ بودی کاش پنهان دانه ام

جان رفت و اشتیاق تو از جان بدر نشد سر رفت و آرزوی تو از سر بدر نرفت

ای آنکه رخ تو گل نشد همسر او درویش تو پادشه بود چاکر او

به جز ولای او نشد، برایشان میسّرا

دیدیم بسی پیر که او گشت جوان دیدیم بسی جوان که او پیر نشد

گر آب خضر نشد روزی تو ای اهلی شراب خلد نصیبت زدست ساقی باد

علی آن که تا حکمتش ضم نشد به روح الفت خاک آدم نشد

خاک را صد بار باد از جا ببرد و کم نشد آتش عشق از دل ما و آب حسن از جوی دوست

از حوادث دل آزاد چه پروا دارد؟ چهره سرو ز بیداد خزان زرد نشد