نشت

در کنشت و دیر ترسا و یهود روی دلهای همه سوی تو بود

چون مرا دید بادها به بروت گشته هر موی راست چون نشتر

بر آفتاب روی تو نتوان نظر نمود آری بچشم خلق زند نشتر آفتاب

چو خون در کوچه باغ رگ سراسر تا به کی گردی؟ به نشتر آشنا شو گلفشانی را تماشا کن

مُعتَکِف درگهت چه بخت و چه دولت مُعتَرفِ دا‌نشت چه پیر و چه برنا

ملک را ز آفرینشت شرف است و‌آفرین‌نامه‌ای به هر طرف است

خوشم با خاطر فارغ زکفر و دین خود صائب نه طوف کعبه، نه سیر کنشتم آرزو باشد

رقیبم گو به سوزن دیده بر دوز حسودم گو به نشتر سینه بخراش

بگدازد آن چنانکه گدازد ز شعله شمع خون از رگم چو بر سر نشتر فروچکد

مرا گفته پاداش از نیک و زشت کنم با نکوکار و هم بد کنشت