نشانه

فَلَمَّا جاءَتْهُمْ چون بایشان آمد آیاتُنا مُبْصِرَةً نشانها ما روشن پیدا، قالُوا هذا سِحْرٌ مُبِینٌ (۱۳) گفتند اینست جادویی آشکارا.

«کُلُوا وَ ارْعَوْا أَنْعامَکُمْ» می‌خورید و ستوران خویش را می‌خورانید، «إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ» درین کردها نشانهاست «لِأُولِی النُّهی‌» (۵۴) زیر کان و خداوندان خر را.

در روی تو روی خویش بینند زینجاست تفاوت نشانها

کار کاید ز کارخانه خیر در دو عالم بود نشانه خیر

نشانه‌هاست که خار و گل و گیاه چمن ز خاک در طلب پی نشان برآمده‌اند

چون روز شود به هوشیاران زین باده نشانه وانمایید

نهم بهشت بود، نه دوم جهان این باغ؛ باین نشانه، که این باقی است و آن فانی

از دل نهم نشانه واز جان کنم سپر چون تیر غمزه را تو زابرو کنی کمان

نهادم سر به صحرا همچو مجنون که از لیلی مگر یابم نشانه

یک تیر امید بر نشانه نزدم افسوس که از نشانه خوردم تیری