نشان دادن

چون از تو نه نام و نه نشان ماند آنگاه روا بود نشان دادن

گنجی بودم نهان، کس مرا ندانسته و نشناخته خواستم که مرا بدانند و دوست داشتم که مرا بشناسند احببت ان اعرف اشارتست که بناء معرفت بر محبت است هر جا که محبتست معرفتست، و هر جا که محبت نیست معرفت نیست، بزرگان دین و طریقت گفته‌اند: لا یعرفه الّا من تعرّف الیه و لا یوحّده الا من توحّد له، و لا یصفه الا من تجلی لسرّه. نشناسد او را مگر کسی که حق جل جلاله خود را باو یکتا نماید، و او را صفت نکند مگر آن کس که حق جلّ جلاله خود را بر سرّ او پیدا کند، عبارت ترجمان سرّ است. و سرّ نظاره حق، نخست ببینند آن گه زبان از آنچه سرّ دید عبارت کند زبان نشان اهل معاملتست اما اهل حقیقت را عبارت و اشارت نیست، ایشان چنین گفته‌اند که: من عرفه لم یصفه و من وصفه لم یعرفه، هر کرا تجلّی سرّ در حقّ حقیقت حاصلست سرّ او در عین مشاهدت و جان او در بحر معاینت غرقست چون دوست حاضر بودنشان دادن از دوست ترک حرمت بود.

ز روی و عارض و چشم بتان نشان دادند یکی بهار و دوم سوسن و سیوم عبهر

راست چون چشمه خضر نامیست زآنک نتوان ازو نشان دادن

کفر است ز بی نشان نشان دادن چون از بیچون نشان توان دادن

بگویدش که بساطی بتو نشان دادند که دل بجانب او همچون جان ز تن بپرد

صد نشان دادند ازان ره پیش تو تا بجنبد نفس کافر کیش تو

جهان چه فتنه که از روی خوش نشان دادن به خیل پاکدلان بخل ورزد و امساک

شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است پیشهٔ اهل نظر دیدن و جان دادن است

گر همی خواهی که بتوانی نشان دادن ز عرش یک ره آن ایوان عالیتر ز کیوانش نگر