نشئه

نشئهٔ آسودگی در ساغر یأس است و بس راحت جاوید دارد هرکه بیدل می‌شود

در جفا و در وفا ای مه نداری اختیار نشئهٔ حُسن است حاکم تا چه فرماید ترا

نه نشئه در می ونه می در انگور نه انگور است اندر تاک شیراز

آنجا که فنا نشئهٔ اسرار تو دارد پیمانه‌کش جوش بهار است خزان‌ها

شب وصلش نبودم باخبر از نشئهٔ مجلس سعیدا بر دل امروز یاد صحبت دوشم

از تبسم لعل او تا نشئه از مل می‌کشد چهره مینا عرق از شرم قل‌قل می‌کشد

تا نظر از کاینات، بازنگیری نشئهٔ آن چشم پرخمار نیابی

نشئه خیزد زمی و می زعنب آن از تاک تاک از اصل برومند و تو اصل تاکی

هم زخم ز شست تو شود مایهٔ مرهم هم زهر ز دست تو دهد نشئهٔ تریاک

پیش آن کو یافت جویا نشئهٔ بیداد عشق فرقی از خون جگر تا بادهٔ انگور نیست