نسی

خون کشتی شکسته شود غرق اگر نسیم با یاد حلم او نهد اندر به حار پای

نسیمت، جهان خوشتر از خلد کرده علوت مکان برتر از جا گرفته

نسیم چون مشک در خاک ریخت مگر بوی آن خوش پسر یافته ست

دهد همی فلک از خلق تو به طبع نشاط برد همی ملک از خلق تو به خلد نسیم

بر سر کوی تو چون خواجو اگر خاک شوم بنسیم تو مگر زنده کند باد مرا

لطف جوابش چو نسیم بهار بند گشاد از دل من غنچه وار

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار، کاواز دُهُل برادر از دور خوش است.

نسیمی آتش وحدت چنان تجلی کرد که بانگ «انی اناالله » برآمد از ذرات

غلام عشقم کو نقد وقت می‌جوید نه وعده دارد و نه نسیه‌ای و نی رایی