نسود

به چشمم با هزاران دور پایی نسودی پا فغان زین دیر پویی

نسود دست به دامان دوست تا صد ره نکردم از پی او چون قبا گریبان چاک

سخن گر نبودی نبودی قلم به لوح بیان سر نسودی قلم

دور شباب رفت و، نسودی رخی به خاک واعظ نماز کن که فرو رفت آفتاب

خواهم ز خواب بر رخ لیلی گشایمش چشمی نگه به پرده محمل نسوده‌ای

بران گونه شد زین هنرها که چنگ نسودی به آورد با او پلنگ

به آبروی قناعت قسم که روی نیاز به خاکپای فرومایگان نسودم من

غیر لیلی در دل مجنون نبود سر بجز بر خاک راه او نسود

ارغوانش زعفران ساید همی ور نسودی من عتابش کردمی

من سوده ولی درم نسوده است الماس کسش نیازموده است