نسو

سودای تو در انجمن آرایی دلهاست تا شمع جهانسوز تو در انجمن کیست؟

یغما منم آن سوخته اختر که چراغی از ننگ نسوزد پر پروانه ما را

شمعی که به منت دل بیمار نسوزد در عالم ایجاد به جز گرمی تب نیست

تا نسوزی ای خیالی همچو شمع کی شود حالِ دل ما روشنش

پیش رخ آتشین تو شمع سوزند، ولی چنان نسوزد

او بیک دانهٔ گندم به زمینم انداخت تو بیک جرعه آب آنسوی افلاک انداز

ازین سو همه زینت و زندگی از آنسو همه آز و افکندگی

چون نسوزد استخوان من، که خون افتاده است در میان دیده و دل بر سر پیکان تو