نسناس

وی دل ار قومی نکردند از تو یاد اندر رحیل عیب نبود زانکه از اطوار نسناسند ناس

تا بود ممکن به وضع خلق باید ساختن آدمیت پیش نتوان برد با نسناس‌ها

تشنه ام ساقی بیاور کاس را بیش نشنو قول هر نسناس را

دو هفته به نسناس شنگاوه شاه برآراست رزمی به آئین راه

تصورها مرا کردت نسناس نهاده بر در دل قفل وسواس

به قبول دو سه نسناس به نزدیک خران گرچه دی بی‌خردی بود کنون بخرد شد

هر که را عشق تو بر سر نبود هست نسناس بنی آدم نیست

و کراکشان ما ترکان بودند گفتند این آدمی وحشی است این را نسناس خوانند.

جهانجوی را نام نسناس بود بکین اندر آن همچو الماس بود

ز رفتار آن قوم نسناس خو به دیوار کردم ز وسواس رو