نسل

دودهٔ نسل‌ کمالی از تو ماند تا به حشر همچو از سلطان عالم دودهٔ الب ارسلان

شاه اگر کارها گزیده کند نسلشان از جهان بریده کند

دیدی چو بت مرا که باشد یکتا در عقد نسل آدم

تو دری کاخ و بام عالم را تو سری تخم و نسل آدم را

زشت به هرجا رود در است به خواری گر همه باشد ز نسل شاه بخارا

اول خطا ز آدم و حوا بد تو هم ز نسل آدم وحوائی

که هر دوری از آنشه یادگارند از آن دوده و زان نسل و تبارند

حال و مال و سال و فال و اصل و نسل و تخت و بخت بر مرادت باد هر هشت ای سرافراز تبار

با قوت و قدرت سلیمانم زیرا از اصل و نسل داودم

چون جهان هست بهر ایشان شد نسلشان را مگو که پنهان شد