نسب

نسب من رسانم بآزدید هاک ز نسل جهان جوی و هم دخت پاک

گر کسی نسبت خورشید به معشوق کند همه عمر شود عاشق از دور و گردان

به مهر نسبت او را نمی توان دادن که ماه عارض او راست مهر آینه دار

نسبت قد بلند تو چو کردم با سرو سخن مردم کوته نظرم یاد آمد

در نسب ار کم همه جم عم بود خواتر او از همه جمعم بود

به خلق خوب تو هر کس که نسبتی دارد ز خلق در گذرد چون ز گوهران آتش

آن که گر نسبت رایش به مه و مهر کنند هم چنان است که گویند یقین است گمان

اگر کنند به روی تو نسبتی گل را ز شوق باز شود غنچه را دهان ای دوست

چه نسبت است ندانم به زلف یار، مرا که عالمی ز پریشانیم پریشان است

به نسب نیست نسبت مردم هر کسی را به نفس خود شرف است