نزهتگاه

نه زیب باغ کم شد نی بساط سبزه خالی شد خس خشکی ز نزهتگاه سرو و یاسمن بردم

چو مهمانی به نزهتگاه شیرین مرا پیوسته تلخ تست شیرین

چو تخت و باربد شیرین و شبدیز بشد هر چار نزهتگاه پرویز

ورای طارم افلاک خلوتگاه خدّامش قصور روضه ی فردوس نزهتگاه غلمانش

بگیر ای باد با خاک ره او رخنه چشمم که نزهتگاه دل بیم خلل زین رهگذر دارد

چو زین غمخانه ی پر محنت و رنج به نزهتگاه جنت گشت نازل

که نزهتگاه جانان سینه باید چو دل جایش درون سینه شاید

در این محفل که نزهتگاه جان است رسد هر ساعتی مهمان دیگر

ز ناخواهی بر آب و گل رقم نه به نزهتگاه جان و دل قدم نه

به عشرتگاه مستان آی، اگر عیش ابد خواهی به نزهتگاه جانان آی، اگر جویای جانانی