نزدیکی

نَحْنُ أَقْرَب دلیل نزدیکی است لیک چشمت به روی تاریکی است

کسی کش مرگ نزدیکی رسیدست چنین گویند کو رگ برکشیدست

بدین نزدیکی‌ات آیینه در پیش فلک چه بود بدان دوری میندیش

خرده های جان ما از شوق چون ریگ روان فکر دوری و غم نزدیکی منزل نداشت

بشد جنگ نزدیکی رود نیل هوا تیره از گرد شد همچو نیل

از دوست مرا مراد نزدیکی اوست چه دشمن اگر دور خوهد بود چه دوست

گاه در نزدیکی سالک شده دیده کوران در صفتها لک شده

بیابان مرگ حیرت گشتم از وصلت چه حالست این که از نزدیکیت دیدم ندیدم آنچه از دوری

کجا رامین درین نزدیکی ماست اگرچه او ز تاریکی نه پیداست

الهی! دیدار تو نزدیک است، لکن کار تا بدان نزدیکی بس باریک است. الهی! هر کس بر چیزی، و من ندانم که بر چه‌ام! بیمم همه آنست که کی پدید آید که من که‌ام! الهی! چون او که بر یاد است بتو شاد است، او که بتو شاد است چرا بفریاد است!