نرو

گرهی بازکن از بند دو زلفش به نیاز ای دل، آنروز که در بند گشایش باشی

وصل دلدار نه خلدست همان به، همدم که نگویی سخن و عرض بشارت نرود

نرود مرغ سوی دانه فراز چون دگر مرغ بیند اندر بند

تا بود آنروز که باشد بهی گردنت آزاد و دهانت تهی

گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان

لیک هستی به نیستی نرود و آنکه خود نیست هست می نشود

ای دو دیده ز نظر دورم کن من چو دیده به نظر می نروم

خواهی که سخن ز پرده بیرون نرود در پرده روزگار می‌باید بود

با سیه دل چه سود خواندن وعظ نرود میخ آهنین در سنگ‌

تمام روی زمین بی نزاع وجنگ وجدل ازان کس است که از حد خود بدر نرود