نخود

بوی حلوای برنج و نخوداب آمد دوش صوفی امروز ازین واقعه سرگردان است

به خوشه اندر از بهر بیرون شدن چنان جمله شد ماش و ملک و نخود

پس چون از این برگذرد اگر دنیا به جملگی باطن وی را تباه نکند و دل وی بیمار نگرداند لذت معرفت علم و آفریدگار عالم و اسرار ملک و ملکوت در وی پدید آید، و چنان که هرچه بازپس بود گذشته در آن مختصر بود، این نیز همه در آن مختصر شود و لذت بهشت لذت شکم و فرج و چشم بیش نیست. که در بستانی تماشا می کند و طعام می خورد و در سبزه و آب روان و کوشکهای نگارین می نگرد و این شهوت خود در این جهان در جنب شهوت ریاست و استیلا و فرمان دادن حقیر و مختصر شود تا به معرفت چه رسد که رهبان باشد که صومعه بر خویشتن زندان کند و قوت خویش با قدر نخودی آورد در شره جاه و قبول و لذت آن، پس وی لذت جاه از بهشت دوست تر می دارد. که بهشت بیش از لذت فرج و شکم و چشم نیست. پس لذت جاه که همه شهوات را مختصر بکرد در لذت معرفت فرو شود و بدین همه ایمان داری که بدین همه رسیده ای.

چه خوش بود نخودابی که زعفران دارد به شرط آن که بود دیگ آن زمان سنگی

در بوس نهان ضنت لعلت فاش است وین تنگ روی همی نخود باماش است

رقاص جوش عشق تو جز بیخودان نیند هر خودپسند کی سزد آن دیگ را نخود

از پیش مطبخی نروم جانب حکیم بیمار جوعم و نخوداب این زمان شفاست

صوفی خسته بر نخوداب است از آن اسیر کز بوی عطر او دل و جانش معطرست

شیخ الاسلام گفت:کی کافر شدن نخود خانهٔ کورفیدن است بازو فادوستی در دوستی برفتن است، و خواندن او را بجان اجابت کردن است: و لو قلت لی‌مت مت و سمعاً و طاعة و قلت لداعی الموت اهلا و مرحباً

تز ندان عذاب حق فرستی جا نخود زان پس که از زندان تن آساید این بیچاره زندانی