نخوت

گرچه شد او خویش تو با دشمنی است آتش او نخوت و بادش منی است

نخوت آزادگی دود دماغ‌کس مباد یک رک‌گردن نمایانست سر تا پای سرو

کبرو نخوت ز سر بدر کن شو پاک ز آز در ره عشق

لطف سلطان ازل خواست که از سجدۀ خاک بار این نخوت بیهوده دهد بر بادم

اگر از سرکشان بی دولت بکشد سرکشی به نخوت و عار

با کمال بی کمالی، در کمال نخوتند نیست با اهل جهان دیگر کمالی بیش از این

چون سر از تن برفت سر نکشد نخوت تاج بخشی دستار

از خیالش زند نهالی سر کش بود کبر برگ و نخوت بر

و در (= بر) [روی] زمین به نخوت گام بر مدار، چرا که هرگز زمین را نمی‌توانی شکافت، و در بلندی به کوه‌ها نمی‌توانی رسید[آیه ۲۶]

گشت افزون نخوت شیخ از هجوم اهل شهر خویش را در اینقدر مردم چسان گم کرده است

من که بِیغارهٔ اغیار ز نخوت نپذیرم تو گرم سنگ بیاری چه کنم با تو که جامی