نخاس

چه قطره‌ها که دمادم نریخت از مژه‌ام چه شعله‌ها که پیاپی نخاست از جگرم

این بو ز سنبل و گل هر کشوری نخاست تا در خطا کدام گیا مشک ناب شد

نشست اندر برم پیری چنان زود که هرگز برنخاست از سر چنان دود

زمانه هست ورا بنده که دور فلک به ماه بیعت آن بنده کرد نخاسی

یقین بدان که اگر بحر چون دلت بودی نخاستیش همیشه بخار جز که سخا

گر زمین برخیزد از جا نقش پا افتاده است زین طلسم‌ عجز چون‌ من بی‌عصایی برنخاست

با همرهان خویش به نخّاس خانه رفت نخاس باز کرد یکایک در غُرَف

از عرق مرتضا به سخاوت چنو نخاست یارب بده سیاست شمشیر مرتضاش

برخاست از قد تو بهر گوشه فتنه ای سروی ز باغ حسن بدین فتنه برنخاست

از خاک چون تو شاخ گلی برنخاسته است بر سرو، کج نگاه کند باغبان تو