نجم

صائب ز سینه انجمن افروز عالم تا گرم شد چو مهر سرم از ایاغ صبح

تو برین تخت و وزیران و سپاه پیش تختت صف زده چون نجم و ماه

نور حسن خود تابان بر سپهر و انجم کرد تا نداندش هر کس رخ نهفت و پی گم کرد

آنک ملکش برتر از نوبت تنند برتر از هفت انجمش نوبت زنند

به‌این‌شوقی‌که‌من‌چون‌گل‌به‌پیراهن نمی‌گنجم سر گرد سرت گردیدنم دستار می‌بندد

یکی کار سازم که هر دو ز من نگیرند کین اندرین انجمن

ز داغ دل، زمین چون آسمانی پر ز انجم شد شب هجر تو سودم بر زمین بس هر زمان پهلو

آبِ‌روی خود ببردم در میانِ انجمن از چه از من راست بشنو از دلِ بی‌خویشتن

ز گفتار چون سیر گشت انجمن چنین گفت گودرز با پیلتن

به آهستگی سوی آن اهرمن بیایند و پنهان کنند انجمن