نجات

بگسل ز خصم و دست بدامان دوست زن خواهی اگر ز ورطه طریق نجات را

ز بند زلف تو جان مرا نجات مباد دل مرا نفسی بی رخت حیات مباد

ای مرا خاک کف پای تو چون آبحیات در هوای توام از آتش غم نیست نجات

عقل چو تاریخ این پنجره پرسید از او گفت: «بدیدم از این پنجره روی نجات »!

نجات خویش ز گردون مجو که صید اسیر به دست و پا زدن از دام برنمی‌آید

یک شمه نجات از الم عشق نیابد آن را که بدل صبر صد ایوب نباشد

جان همچو خون دیده ز دیده براندمی گر هیچ سود کردی و بودی نجات تو

خط آن نامه بود خط نجات چون شب قدر در میان برات

در بحر عشق غرقم و شادم از اینکه هست هر موج آبش آیت نومیدی نجات

تو نجاتی ده مرا از نار من وا کن ای آدم گره از کار من