مجمره

خوش بود گردن ببر این رختها بابخور عطر وعود مجمره

زمانه چیده به هر سوی محفلی که در آن سپهر مجمره گردان و مهر مجمر شد

آتش حب الوطن چو شعله فروزد از دل مؤمن کند به مجمره اسپند

بساط رُفت چو فراش باد مجمره سوز بسیط ماند چو بستر جبال ابر دواج

به اهل صفه که چون عود خام سوخته اند ز تف مجمره سینه در مقام رضا

روشنان فلکِ مجمره گردان بخیل خنک آن دم، که نویسند برات تو به یخ

نزد من کعبهٔ کعبه است خراسان که ز شوق کعبه را مجمره گردان به خراسان یابم

آتش چهرهٔ تو مجمره‌سوزی‌ها داشت عنبرین طرهٔ تو غالیه‌سازی‌ها کرد

وز در ایوان فروغ نور گرفت مجمره و آذر ورهرانا

در ساحت تو مروخه جنبان بود، شمال در مجلس تو مجمره گردان بود، صبا