قواره

قواره سری بود بی ور بدن زمی لکه بر جامه خون ریختن

پیراهنی که شاید، بالای همّتت را ماه نوش بود زه ، مهرش قواره باشد

سحر چرخ از دو قوارهٔ مه و خور خوابم بست بند این ساحر هاروت‌سیر بگشایید

ساحری را گر قواره بهر سحر آید به کار من ز جیب مه قوارهٔ پرنیان آورده‌ام

این هفت قواره شش انگشت یک دیده چهار دست و نه پشت

بر کرتهٔ صبح از مه چون جیب پدید آید آن زرد قواره هم ناچار پدید آید

بیفکن از تن خود جام‌های عاریتی قبا و کسوت از این نه قواره کن ای دل

آن عشق پر از صورت بی‌صورت عالم هم دوز ز ما هم زه قواره ما کو

فلک فکند ز سر طیلسان راهب و دوخت به سفت همچو یهودان ز خور قوارهٔ زر

جیب دریده می‌رود گرد قوارهٔ زمین بو که رسم به محرمی زیر وطای آسمان