فول

در دلِ فولاد چون سنگ‌آتشی پنهان نبود خونِ گرمم شد چراغِ زیرِ دامان تیغ را

غم دل سخت و بار هجر سنگین، گر نمی‌بودی تنی از آهن و جانی ز فولادم چه می‌کردم

از دل او سیدا بیرون نمی گردد ستم جوهر از آئینه فولاد می باید گرفت

آب شد آئینه و تشنگیش دفع نشد آتشی هست ازو در دل فولاد هنوز

قطره خونی گشودن از رگ خارا بسعی تیشه فولاد نتواند چه جای نشتری

گشت صائب رزق ما از خامه معنی نگار بهره ای کز نقش شیرین تیشه فولاد داشت

حذر کن ای دل از زخم کمند غمزه خوبان که از فولاد می‌آرد گذر این آهنین‌پیکان

سنگی به جگر بسته‌ام از سختی ایام آیینه‌ام و جوهر فولاد من این است

حصاری پدید آمد از دور، گفتی سپهرست رسته ز فولاد و مرمر

در بیابان طلب گر نفسی راست کنم در خراش دل من ناخن فولاد شود