نتو

ز دریا، همه بار نتوان به چنگ: گهر برد، بی‌بیمِ کامِ نهنگ

که توبه کردم و دیگر گنه نخواهم کرد تو خود دگر نتوانی به ریش خویش مخند

ور نماید وفای سرد که من نتوانم بر جز او رفتن

ای مهر توام در گل وی جای توام در دل از خویش گریزم هست اما زتو نتوانم

بار او نتوان کشید از هجر و وصل پس مرا این بس که باری می‌کشم

هر چه ما را نموده ای دانیم هیچ بر وی فزود نتوانیم

چند گویی «غم خود گو، ز سر من بگذر» کاین حدیث است که بر روی تو نتوان گفتن

چو نتوان یک بها داد این نگین را چسان گویم دو چندان پاسخ این را

خالی شو و از سر تکلّف برخیز پای همه می بوس که نتوان دانست