نبیذ

هست تفاوت بسی هم ز رطب تا نبیذ لذت دیگر دهد بوسه چو دشنام شد

حکایت: شنودم که قاضی عبدالملک غفری را مامون ندیمی خاص خود داد، که عبدالملک نبیذ‌خواره بود و بدین سبب از قضا معزول شد. روزی در مجلس‌، غلامی نبیذ بدین قاضی عبدالملک داد، چون نبیذ بستاند به غلام نظر کرد و به چشم بدو اشارت کرد و یک چشم را لختی فرو خوابانید. مامون نگاه کرد بدید‌؛ عبدالملک دانست که مامون آن اشارت را بدید، همچنان چشمْ نیم‌گرفته همی‌داشت. مامون بعد از ساعتی قاضی عبدالملک را پرسید به عمدا که: ای قاضی، چشم ترا چه برسید؟ عبدالملک گفت: ‌«هیچ نمی‌دانم، درین ساعت به‌هم فراز آمد.» بعد از آن تا وی زنده بود، در سفر و در حضر و خلا و ملا و در خانه و در مجلس، هرگز تمام چشم باز نکرد تا آن تهمت از دل مامون برخاست و ندیم باید که بدین کفایت باشد.

طربی در دل آن ماه نو آیین زنبیذ اثری در سر آن لعبت زیبا رخسار

خوشم نبیذ و خوشا روی آنکه داد نبیذ خوشم جوانی و این بوستان و این برکه

چون خطاب یار شیرین لذیذ مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ

نبیذ آر و رامشگران را بخوان بپیمای جام و بیارای خوان

نرگس بیاد سوسن و شمشاد در فکند دینار گون نبیذ به کافور گون ایاغ

نبیذی قاتلم بگذارم از دست که از بویم بمانی سال‌ها مست

مظفری حلقه‌ات حسن فکنده به گوش تبریز آمد پدید نبیذ پنهان بنوش

سرگرانش دیده ای هشیار کی یابی اسیر هر نگاه تلخ او جام نبیذ دیگر است