نبس

سحر کردی بدین گفتار شب را نبستی زین سخن تا روز لب را

شامی که طره تو میان رابه فتنه بست سنبل نبسته بود به گلشن کمر هنوز

وجود ز جهان و بهترین ز جهان چنانچه می ز عنب آید و به از عنبست

نبسته است درین رشته جز ندامت هیچ مرو ز راه به موج سراب موی کمر

کارم چنان نبسته که روز وصال یار باور کنم که دیده بر او باز کرده‌ام

در حریم وصل هم بلبل ز افغان لب نبست چون ننالم من کز آن غمخوار دور افتاده ام

انبساطی نمود با کرمت مگرش کارها دگر گردد

این تازه شاخ چند بر آید ز انبساط و این نو نهال چند ببالد باهتزاز

گر شانه پا شکسته آن زلف گشته است بال نسیم وپای صبا را نبسته اند

درین بتخانه دل با کس نبستم ولیکن از مقام خود گسستم