نبرد

پدر را بگفت آنچ جادو چه کرد چه آورد بر ما بروز نبرد

نیاز خود نبرد پیش غیر، پاک گهر بود به آب رخ خویشتن وضوی نگین

ترا درد طلب از جا نبرده است نشاط پایکوبان را چه دانی؟

از تیره‌دلی راه به زلف تو نبردم ما را به سر این بال هما نیست چه حاصل

وهم و گمان بکاخ حقیقت نبرد راه این پایه از تصور وهم و گمان گذشت

صد گنج بر گرفت و تهی کرد بی نبرد صد شاه را شکست و به کف کرد بی کمین

من از کودکی تا شدستم کهن بدین گونه از کس نبردم سخن

بلبل نبرد راه ز مستی به وصل گل چندان که دست شاخ گل از دور شد بلند

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد که پوشند هنگام ننگ و نبرد

شما هم به آیین جنگ و نبرد بیارید و از ره برآرید گرد