نبالت

نگارا، چونکه در محمل نشستی بدنبالت شتابان گرد من بین!

چو رام افتد به دنبالت پی صید در آرم آن صنم را رفته در قید

رفتی و سایه صفت دلشدگان دنبالت تا کجا سایه دهد سرو همایون فالت

سرو چون سایه نفس سوخته در دنبالت از کجا برزده دامن به کمر می‌آیی

به دنبالت روان شد آب چشمم که ریزد بر سر راهت نثاری

تو گریزی او چه مام مهربان هم بغل بگشوده دنبالت روان

بدین نبالت و حشمت که آمدی به عراق فلک کند ببشارت اشارت از هر سو

از آن فراز فزاید ورا نبالت و قدر ازین فرود کم آید ورا جلالت و فر

به صد تلاش ابد می کشد ز دنبالت نمی شود که جمال از ازل بگردانی

ز دنبالت ای ماه خرگاه عشق به سر می سپارم همی راه عشق