نبال

من نه خود در خم چوگان غمت گو شده‌ام تو به دنبال من بی‌سر و پا آمده‌ای

جز فنا در هیچ جا امیدی از آرام نیست آتشم خاکستر افتاده‌ست در دنبال من

به دنبال آن سرو هر روز خسرو چو باد صبا راه صحرا بگیرد

کس ار با بال تن پرد دو صد سال بود نسرین گردون را بدنبال

ای آنکه چون تو بت ننگاریده در بهار وی آنکه چون تو سرو نبالیده در چمن

گوئی این عمر دگر مرگش نه در دنبال است

بر تافت عنان دل از پی جان دنبال تو سرو قامت افتاد

کشتی ما شد بیابان مرگ همچون گردباد موج این دریا همان از کینه در دنبال اوست

آن دل که شدش به عشق پامال جان نیز روان شدش به دنبال

آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده چون من سیاه بختی سر در پیش نهاده