نایژه

روید نبات نیشکر از جویبار گوش چون نایژه گشاد زبان شکر گرم

ای اسم داده همنفس روح را سخن وی نام کرده نایژه رزق را بنان

کهنه ابریق سفالینت بدست دسته و نایژه اش دیده شکست

نیی ست نایژه فیض خامه جامی برآن نی از نفس عیبجوی بند مباد

بس بر جگر چو جان به لب آید ز تشنگیش آب ار رود ز نایژهٔ حادثات باد

خود ابر جوده نایژه بر خلق کی گشاد تا دست تو نگفت منم فتح باب تو

کهنه ابریق سفالیت به دست دسته و نایژه اش دیده شکست

دشمن جاهش ار شود همدم عود نایژه عالم آبنوسیش دود بر آرد از میان

ابر عدل تو نایژه بگشاد گرد تشویش از جهان بنشست

مدحتت سبحه هر نوک زبانست چنانک نعمتت عدت هر نایژه حلقومست