ناگه

دلم چو آتش روی تو در خیال آرد ز چشمم آب روان ناگهان فرو ریزد

پرده را بردار جان من بسوز آتش عشقت ز ناگه برفروز

چراغی بود گفتی سور ویرو برو زد ناگهان بادی به نیرو

ناگه افتد چشم رحمت پیر بمن زار و بر کشید خروش

ناگه آمد ندا که مُجرم را از میان کن برون که مُکرم را

روزی حکایت ما ناگه به گفتن آید پوشیده چند داریم این درد بی‌دوا را؟

گفت لبم ناگهان نام گل و گلستان آمد آن گلعذار کوفت مرا بر دهان

ناگهان ز اندیشۀ او کرده بودم تنگ دل کان نگارین نزد من تنگ اندر آمد ناگهان

چه شد که جانب اهل وفا گذر نکنی؟ چه شد که ناگه اگر بگذری نظر نکنی؟

منی دورت کند از سِرّ اسرار کند از ناگهانت عشق بردار