ناگفتنی

پسته خاموش او با باده نوشان خراب در مقام بیخودی ناگفتنی ها گفته بود

وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا ناگرویدگان گفتند: إِنْ هَذا إِلَّا إِفْکٌ افْتَراهُ این نیست مگر دروغی که او نهاده وَ أَعانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ و یاری داده او را بر ان گروهی دیگران، فَقَدْ جاؤُ ظُلْماً وَ زُوراً (۴) ناگفتنی و دروغ است که آوردند.

زبان چون ز گرمی بر آشفته شد سخن‌های ناگفتنی گفته شد

میندیش آن چه نتوان گفتنش باز که نندیشیده بِهْ ناگفتنی‌راز

بسا ناگفتنی کز گفتنش مرد کند هنگامهٔ جان بر بدن سرد

زبان ز گفتن و ناگفتنی نگه دارد که شمع، هتی خود در ر زبانه کند

شاید ارخون شود دلم تامن با تو ناگفتنی چرا گفتم

ناگفتنیست عشق بتان چون حدیث گنج کس راز حال خویشتن آگاه چون کنم

بر او سازم بیان بنهفتنی‌ها بدو گویم بسی ناگفتنی‌ها

ناگفتنی است، راز دهانش ولی، چه سود خوردن، دریغ بر سخنی کز دهن برفت