ناک

کی من زگناه ناکرده، بیش از آن می‌ترسم کی از گناه کرده، یعنی که دانم کی چه کرده‌ام، و ندانم کی چه خواهم کرد؟

مرا پوزش بود ناکردن راه که گویم شاه بود از دردم آگاه

«قالُوا بَشَّرْناکَ بِالْحَقِّ» گفتند ترا بشارت می‌دهیم براستی، «فَلا تَکُنْ مِنَ الْقانِطِینَ (۵۵)» نگر که از نومیدان نباشی.

آن یکی آخر چه برد زیر خاک جز دل پرحسرت اندوهناک

با عاشقان جور و جفا، با ناکسان مهر و وفا این رسم نو در دل مرا، داغ کهن خواهد شدن

چو ایران و توران به آرام گشت همه کار بهرام ناکام گشت

با هجر بساختم که پروانه ز شمع ناکام بسوزد چو وصالی یابد