ناپذیر

بودم دوان چو گور بدشت فساد و فسق تا زنده و مراغه گرو بار ناپذیر

ای ز کشی ناپذیرفته سیه رویان کفر با نکورویان دین پاک طنازی مکن

به خود پیچیدگان در دل اسیرند همه دردند و درمان‌ناپذیرند

قوم دیگر ناپذیرا ترش و خام ناقصان سرمدی تم الکلام

کفن بر تن آن ز خز و حریر بر این از کهن دلق دل ناپذیر

ز ابرو کمان کرده در غمزه تیر ز خوناب حسرت شده ناپذیر

بدان پای خاتوره افکند زیر خروشید آن زشت دل‌ناپذیر

فکر من گردون مسیر از فیض اوست جوی ساحل ناپذیر از فیض اوست

تا بدانی کو حکیمست و خبیر مصلح امراض درمان‌ناپذیر

فارغ از جوش جوانی سینه اش کور و صورت ناپذیر آئینه اش