ناوک

ناوکی ننشست ازو بر سینهٔ پر آتشم کاتشم یک نیزه از چاک گریبان برنخاست

من ندانم چه بود کین تو دایم که همه کارگر ناوک او بی پر و پیکان گردد

به ناگه از کمین زد ناوک رام بدان تندی به دست مرگ شد رام

ای آنکه دو آهوی تو بر شیر زنند چونست که ناوکی بمن دیر زنند

کرد صیدم به نگاهی و نیامد به سرم ناله ی من از این ناوک از آن صیاد است

عیارجنبش مژگان او چه میدانی؟ نگشته ای هدف ناوک قضا هرگز

چو سنگ از هوا آمدی بر سپر شدی همچو ناوک ز اسپر گذر

یک ناوک تو بی‌اثر موج می نبود خواندیم خط ساغر از آن حلقهٔ کمان

شب که یا رب زدم از هجر تو تا کنگر عرش مرغ بام فلک از ناوک یارب بگریخت

کارگر نیست ناوک سحرم که ره ناوک سحر بستی