ناهی

درین مدت از من نیامد گناهی بجز اینکه کردم تقاضا وظیفه

اگر در طاعتی، گر در گناهی اگر چون که گران ور برگ کاهی

سینه پر سوز و هیچ آهی نه دیده پر گریه و گناهی نه

چرا به سوی من خسته ات نگاهی نیست که جز در تو مرا در جهان پناهی نیست

از آن هر دوان عنبر آید پدید بفرمان یزدان ناهید و شید

نزاری را بخواهد کُشت آخر چه می خواهی ز خونِ بی گناهی

چو خورشیدِ نهان بنمایدت چهر نماند نورِ ناهید و مه و مهر

از آنکس کشان خواند از جای خویش به یزدان پناهید و رفتند پیش

یزک‌دار‌ی ز لشکر‌گاه خورشید عنان افکند بر برجیس و ناهید

دل قبله ای از طرف کلاهی دارد جان بتکده سجده پناهی دارد