نان پاره

در بستم آن امید، که بر حسن او نهند نان پاره ئی ز حضرت اعلی بسر جهاز

به صدقه مرد و زن کوفیان بی‌پروا به ما دهند همی نان پاره و خرما

ما جمله بر آن گرد خوان نشسته جویان شده نان پاره جدا را

نگویم که خم خانه را بند کن به نان پاره معده خرسند کن

من و رسوایی ازین پس، که به تن جامه چو گل آنچنان پاره نکردم که توان پوشیدش

هم تو خور تیمار من کین قوم را از ممسکی آب روی بخشش و دست و دل نان پاره نیست

نان پاره خویشتن بجستم از شاه ظهیر دولت و داد

شه چو نان پاره شبان را دید شربتی آب خورد و دست کشید

نان پاره چو در دست سگان است امروز از دست سگان نمی توان نان خوردن

چو تو در ملک عالم پادشاهی چو درویشان چرا نان پاره خواهی