نان خورش

گفت: عافیت نان خورش کن.

دست بر خوان هرکه کرد دراز خبث او نان خورش کند چو پیاز

بترک نان خورش بایست گفتن که تا چون سگ نبایستیت رفتن

چون نهادی نان تنها در کنار درفزودم نان خورش، منت بدار

چو قیصر دید ز اوج پایهٔ خویش چنان خورشید اندر سایهٔ خویش

ای چرخ راست گو که در این گردش آن چنان خورشیدرو و ماه لقایی بدیده‌ای

عمر خطاب رضی الله عنه سلمان را پرسید که چه می شنوی از احوال من که آن را کاره ای؟ گفت، «شنیدم که به یک بار دو نان خورش برخوان می نهی و دو پیراهن داری، یکی روز را و یکی شب را». گفت، «جز این نیز هست؟» گفت، «نه».

چنان کالقصّه فرمودش چنان کرد که تا آن نان خورش بر روی نان کرد

گرچه در پادشاه باشد عدل نان بی‌نان خورش بود بی‌بذل

و عمر گفتی، «رحمت خدای تعالی بر آن کس باد که عیب مرا به هدیه پیش من آرد»، و چون سلمان نزدیک وی آمد گفت، «یا سلمان! راست بگوی تا چه دیدیو چه شنیدی از احوال من که آن را کاره بودی؟» گفت، «مرا عفو کن از این حدیث»، گفت، «لابد است». چون الحاح کرد، گفت، «شنیدم که بر خوان تو دو نان خورش بود به یک بار و دو پیراهن داری، یکی شب را و یکی روز را»، گفت، «این هردو نیز نباشد، دیگر هیچ چیز شنیدی؟» گفت، «نه».