نان خور

زرشک روی تو گلشن چنان خورد بر هم که آشیانه مرغان ز شاخسار افتد

چو نان خورده شد مجلس شاهوار بیاراست پر بوی و رنگ و نگار

چون بشب نقدست خورشید اله آن چنان خورشید دیدن نیست راه

چو نان خورده شد جامهای نبید نهادند پیشش گل و شنبلید

نان خورش یاد یار می باشد گر همه شام و گر نهارت نیست

دلا تا میتوان کردن منه پیش سران گردن ترا خود وجه نان خوردن رساند قادر مطلق

نان خوریم از سفره ی احسان تو آب نوشیم از کف عمان تو

دوش جام وصل جانان خورده‌ام باده‌ها از ساغر جان خورده‌ام

گفت: ای شکم تا مرا از تو چه می‌باید دید؟ پس گفت: نزدیک ما گوشت پس از نان خورند. شما نخست گوشت خورید.

به نان خورش چو شود طبعش آن زمان مایل چو ذکر عافیتش نیست هیچ نان خورشی