نان آور

بهر کجا که طمع خون لعل ریخته دید چو پی ببردش، سر هم بدان بنان آورد

باد آمد و بوی زلف جانان آورد وان عشق کهن ناشده ما تو کرد

آن کنیزک باز نان آورد و آب گفت بستان ای گدا رو با شتاب

تا به بزم ار کنم گه ساغری گاهی دفی خویش را گاهی چنین گاهی چنان آورده‌ام

خیلی که جبریل از جنان آورد شان رفرف بجان زاشتر سواری آسمان فرسودشان ران از قتب

به گیتی چنان آور از دل پناه که آیی به منزل به هنگام راه

جان جانان در میان جان بود از دم جان بوی جانان آوریم

گفت زن او را توئی اقبال من شخص تو نان آور اطفال من

گوئی اندر جوی دل آبی ز کوثر رانده‌ام یا به باغ جان نهالی از جنان آورده‌ام

دقیق نباشد زیرا ابوشبکه مدتی پس از ولادتش توسط والدین خود به لبنان آورده شد.

یَوْمَ یَقُولُ الْمُنافِقُونَ وَ الْمُنافِقاتُ آن روز که دورویان گویند مردان و زنان، لِلَّذِینَ آمَنُوا مؤمنین و گرویدگان را، انْظُرُونا درنگ کنید ما را، نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِکُمْ تا از روشنایی شما خویشتن را روشنایی فروزیم، قِیلَ ارْجِعُوا وَراءَکُمْ ایشان را گویند بازگردید و با دنیا روید، فَالْتَمِسُوا نُوراً و نور جویید از آنجا که مؤمنان آورند، فَضُرِبَ بَیْنَهُمْ بِسُورٍ میان آن دو قوم دیواری زنند بارویی لَهُ بابٌ بر آن باروی دری بود باطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَةُ اندرون آن باروی بهشت، وَ ظاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذابُ (۱۳) و بیرون آن باروی دوزخ.