نامیه

به نفس نامیه‌ گر هیبت تو بانگ زند ز هیچ عرصه نروید گیاه تا محشر

تا که درین مهد بتحریک باد نامیه را شیر قدر پرورد

بی‌نسخهٔ حکمِ تو خیال است که یک گل تحریر کند نامیه بر شقّهٔ دیبا

نامیه عقل بتعلیم داد مرهم ناسور به تسلیم داد

به گوش نامیه در می دمید باد صبا گمان برم که ز عدل تو می گزارد پیام

شوق او در طبع من چون نامیه است اندر نبات کو زشاخ خشک بیرون آورد گلهای تر

یعنی آرایش فروردین است شاهد نامیه بنمود جمال

حدیث عارض گل درگرفت و لاله شنید به نفس نامیه برداشت این دو معنی را

ور بشیرین سخنی نامیه را نام بری هر نباتی که بروید بودش طعم شکر

واینک نگاه کن که ز اعجاز نامیه جانی دگر به پیکر اشجار بردمید