نامهربان

ای دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز تنها به گوشه ای رو تا می توان بسوز

چرا آن دلبر نامهربانم درخت مهر ما از بیخ کندست

از تو خواهم داد این نامهربان گردون که تو هم تو عون داوری هم بر ضعیفان مهربان

از دل سنگین تو دارد نشان گر بتی نامهربانی می‌کند

به‌بخت خود چه‌سازد عاشق‌مسکین‌که‌آن بدخو سراپا الفت است امّا دل نامهربان دارد

همان به که ما جام می بشمریم بدین چرخ نامهربان ننگریم

زار می بیند مرا وانگه تغافل می کند از چه شد نامهربان آن نازنین باز این چنین

سهل است، ای نامهربان، با ما نباشی سرگران؛ در دوستی ما زیان، در خصمی ما، سود نه!

یار بدخو و فلک نامهربان تکیه بر عمر و جوانی چون کنم؟

حزین خسته دل، از شکوه لب را بسته می دارد محبت مهربان سازد دل نامهربانت را