نامردم

صفای عشق و محبت گر از جوان یا پیر به مردمی که به نامردمی نیامیزد

دوش مهمان خواجه‌ای بودم اینت نامردمی و اینت سگی

مظفر باشد و گیتی دار و نهمت یاب و شادی کن جهان خالی کن از نامردم بدگوهر سفله

پی گور کز دشتبانان گمست ز نامردمیهای این مردمست

ز بیم جان غم عشقت نگیرم نه یکباره چنین نامردم آخر

هیچ دانی که جهان در سر و کارت کردم جان اگر در سر و کارت نکنم نامردم

چرخ آورد از سر نامردمی نعمت دیدار را بر من زوال

چندانکه دیدم ای پری جور ترا نامردمم گر در دلم از جور تو مهر تو صد چندان نشد

سراسر جهان را بهم بر زند همه بیخ نامردمان بر کند

ترسم که تو ای آهوی وحشی بگریزی از ناکسی مردم و نامردمی ما