نالنده

تو جفت ربایی و دلم را نالنده تر از رباب داری

خیل سرما رفت و خیل نوبهاران آمده است قمری نالنده بر شاخ چناران آمده است

جهاندار نالنده‌تر شد ز دوش ز بانگ جرس‌ها برآمد خروش

کوه نالنده ی آتش جگر خاک نشین از گذار تو در افغان و تو گوئی که صداست

بر شاخ گل ز قمری نالنده، عندلیب گویی سبق گرفت که تکرار می‌کند

گرنه مرغ چمن از همنفس خویش جداست همچو من خسته و نالنده و دل ریش چراست

طبل بدخواه تو در زیر گلیم وز غم حادثه نالنده چو نای

گامی دو سه تاختی چو مستان نالنده‌تر از هزار دستان

نیاوردی و داده بودم درم که نالنده بودم ز درد شکم

به دریا در افتاد نالنده مرد سوی خشکی و لشکر آهنگ کرد