نالانی

بیمار برخاست و نالانی از او کم شد، و پدر وی را به صحبت عمرو مسلم گردانید و آن اندیشه که می‌بودش اندر دل، از آن توبه کرد. وآن حدث یکی از بزرگان طریقت شد. و هوأعلم.

«و چون قصد ری کرد و بگرگان رسید و حاجب فاضل عمّ، خوارزمشاه آنجا آمد- و در دل کرده بود که ما را بری ماند و خراسان و تخت ملک نامزد محمّد باشد - رأی زد با خوارزمشاه و اعیان لشکر درین باب. و ایشان زهره نداشتند که جواب جزم دادندی و درخواستند تا به پیغام سخن گویند. و اجابت یافتند، و بسیار سخن و پیغام رفت تا قرار گرفت بر آنکه عهدی پیوستند میان ما و برادر که چون پدر گذشته شود، قصد یکدیگر نکنیم- که بهیچ حال رخصت نیافت‌ نام ولایت عهد از ما برداشتن- پس آنکه‌ برادر نصیب ما تمام بدهد. و برادر ما را بخراسان فرستاد و ما را با خود برد و آن نواحی ضبط کرد و بما سپرد و بازگشت بسبب نالانی و نزدیک آمدن اجل.

آنقدرها نبود بانگ جرس سینه خراش پی این قافله گویا دل نالانی هست

ای دل از چیست زار ونالانی از چه در کار خویش حیرانی

نالانی تو تا خبر آمد بنزد تو بر ما عیان نمود همی خویشتن اجل

آن نه نوش است که گویند پس از تلخی می صحت اوست پس از تلخی نالانی نوش

جان ترا خطای عطا داد باز تا بر تو اثر نماند ز نالانی و علل

دل نالانی از اسباب امکان کرده‌ام حاصل هوس گو کاروانها جمع ‌کن من یک جرس دارم

چو زیر و بم بدان عاشق بنالانی و گریانی که تسکین غم از عشق و نوای از زیر و بم سازد

کی روا باشد از کف و خردش در زمانه و باد و نالانی