نال

دگر باره بنهاد پهلو به خاک بنالید از آن پیکر چاک چاک

همی چه نالم چندین ز هجر آن دلبر چو زود ناله کند دیر به شود بیمار

با دلی پر ز درد عشق کسی نالهای سحر هوس دارم

ناله سوخته جانان به اثر نزدیک است دست خورشید به دامان سحر نزدیک است

گفت کز چنگ من به نالهٔ رود باد بر خستگان عشق درود

شبی بر ناله ی زارم ببخشای به فریادم رس آخر چند فریاد

صد هزاران ناله آید از دلم دم بدم از سوز هجران خیرباد

ناله گاه از درد دوری می کنم بیچاره وار گاه از جور و جفای گردی گردون کنم

به جان چندان نهیب آرم شما را که بر هر دو بنالد سنگ خارا